"Fasilədə telefonuma baxdım, "Everton" azarkeşi olan tanışlarım məni mesaj yağmuruna tutmuşdular. Yazdıqlarını tam olaraq ifadə etmək istəsəm, "məzələnmək" sözü belə kifayətsiz qalar. İkinci 45 dəqiqədə birinci hissənin ssenarisi təkrarlanacağı təqdirdə məni nələrin gözlədiyini təxmin etmək çətin deyildi.
Məktəb vaxtlarından tanıdığım bir dostum var idi, "Seddo" deyə çağırardıq. Mənim sədaqətimdə dəyişiklik olsa da, onun "Liverpul"a olan nifrəti heç azalmamışdı. Deməli, Seddo fasilədə "Liverpul"un qələbəsinə verilən əmsalı öyrənmək üçün bukmeker kontorlarından birinə zəng vurub. Əmsalı eşitdikdən gülməyə başlayıb və deyib: "Nə? Sizə hələ də onlara şans verirsiz?" İndi də deyir ki, kaş sizə pul qoyardım, bəlkə bu yolla üzüntüm azalardı.
Eşitdiyimə görə, "Everton" azarkeşi olan biri gecə saat 4-də işə getməliymiş. Fasilədən sonra, uduzduğumuzdan əmin olduğu üçün yatağına uzanıb. Gecə yarısı birdən atəşfəşanlığın səsinə ayılıb ki, görəsən, nə baş verir. Televizoru yandırıb, görüb ki, əlimizdə kubok, stadionda dövrə vururuq. Adam bir anlıq öldüyünü və cəhənnəmə düşdüyünü düşünüb..." - Ceymi Karraqer, İstanbul-2005 xatirələri.
